Vier imkers zitten in 2 aaneenhangende buurdorpen, ongeveer in hetzelfde drachtgebied. De uiterste afstand tussen de imkers bedraagt 2.5 km. Ze hebben er samen een 90-tal bijenvolken. De najaarsdracht is niet zo goed, ze moeten het vooral hebben van de villatuintjes en één bosje, in november staat er ook nog gele mosterd, voor de rest veel akkerland en begraasde weiden met fruitbomen.
Voorjaar 2006 kenden 3 imkers weinig sterfte, de 4e 50% sterfte.
Uit de verschillende imkersituaties blijkt dat de 3 succesvolle imkers gezamelijk naar de heide trekken met de meeste van hun volken, enkel afleggers en kleine kastjes van de koninginnekweek blijven thuis.
Alle 4 doen aan één of andere vorm van Varroabehandeling, maar geen optimale behandeling die de varroadruk echt klein zou houden.
Reizen naar de heide is blijkbaar toch niet zo belastend meer dan vroeger, ze kunnen hier na thuiskomst met huidige warme najaren ook nog genieten van de gele mosterd.

Vijf imkers zitten in buurdorpen op max 4 km van elkaar. Ze hebben samen een 65-tal volken. Hun varroabehandelingen zijn die van de imkervereniging, die ze alle vijf volgen (darrenraat, zomer- en winterbehandeling). Ze gebruiken dezelfde houten spaarkasten en de hygiëne rondom de kasten is perfect (zelfs overdreven bij ééntje : wekelijks opwassen van de betegelde vloer van de hal !)
De najaarsdracht is niet zo schitterend, veel natuur met streekeigen planten en dus weinig najaarsdracht, een paar kleine partijen klimop, voor het overige de borders in de tuinen bij de mensen.
Bij de voorjaarsinspectie 2006 hadden 4 imkers sterften tussen de 38 en de 65%, de vijfde imker 8% (het was niet de 'propere vloer'-imker).
Een aanwijsbare reden kon in het voorjaar niet dadelijk gevonden worden aan de uitleg van de imkers.
In de maanden aug.-sept.-okt 2006 werd de dracht gecontroleerd van de standen. Er werd vooral gekeken naar de randdrachten van de succesvolle stand waar de anderen niet bij konden (te ver). Wat blijkt hier : op iets meer dan 1 km van deze stand (maar op meer dan 3.5 km van de eerste andere stand) loopt er een drukkere weg met heel wat handelszaken waaronder 2 plantenzaken, een bomenkweker op 25 Ha met o.a. bijen- en honingbomen en ook een zaak met kleinere planten (veel provencaals : thijm, lavendel, marjolein, rosemarijn, oreganum...).
Het stuifmeel waarmee de bijen binnen kwamen verschilde helemaal van deze van de andere standen. Er werd door deze stand zelfs weinig uit het gemeenschappelijk drachtgebied gehaald, blijkbaar hadden ze iets beters gevonden.

Drie imkers hebben hun stand binnen de 1.5 km van elkaar. Eén van hen heeft grote sterfte, winter 2005-2006 : 77 % van zijn volken, de andere imkers houden het beperkt tot 8 en 13%.
Er vallen hier meerdere onderscheiden te noteren tussen de verschillende standen.
Laten we de imker met sterfte, imker 1 noemen.
Imker 1 is een ouder imker die niet behandeld tegen varroa, hij houdt er ook de meeste volken op na : +/- 30, hij is schrijnwerker en timmert zijn enkelwandige houten kasten zelf in elkaar.
Imker 2 is een fervent varroa-behandelaar gedurende het ganse seizoen en werkt met voornamelijk enkelwandige houten kasten en enkele EPS kasten, hij houdt een 15-tal volken.
Imker 3 behandelt slechts af en toe tegen varroa, sommige jaren zelfs helemaal niet. Hij heeft een 12-tal volken in voornamelijk EPS kasten. Zijn bijenhal is onderkelderd en hij houdt eraan zijn kasten jaarlijks van 15 november tot 15 maart naar de kelder te verhuizen.
Studie van het drachtgebied leert dat er, ondanks de groene natuurlijke omgeving, maar weinig echte najaarsbloeiers te vinden zijn. De bijen moeten het hier stellen met wat klimop en wat veldbloemen.
Het lijkt er hier op dat alle bijen met een verzwakte immuniteitsweerstand de winter ingaan, maar dat het beperkt houden van de varroadruk en ook een goede verzorging (EPS kasten, rustig overwinteren in de kelder en minder condensatie) de bijen toch helpen de winter door te komen.

Drie imkers van eenzelfde vereniging zitten respectievelijk 6, 4 en 5 km van elkaar. Ze behandelen allen volgens de raadgevingen van de vereniging (darrenraat snijden, mierenzuur in de zomer en Perezine in de winter). Twee van hen kennen abnormale wintersterfte, één niet.
Bij onderzoek naar de verschillen in dracht tussen de 3 valt op dat de gelukkige imker kan genieten van 2 grote opengekapte boshellingen die in augustus-september roze zien van de wilgenroos en dat op amper 800 m de Semois-vallei ligt waarvan de oevers daar over hun volledige lengte begroeid zijn met balsemien !
Beiden mooie najaarsdrachten, die de andere imkers moeten missen want te ver weg voor hen.